آیا مایل هستید اعلانات مربوط به گفتگوهای آنلاین خود را روی دستگاه
خود دریافت کنید؟
در پنجره باز شده روی دکمه Allow کلیک کنید...
لطفاً اتصال اینترنت خود را بررسی کنید.
تلفن تماس:
شما میتوانید درخواست ارزیابی حقوقی خود را بطور مستقیم برای ارسال کنید و در کوتاهترین زمان ممکن از ایشان پاسخ
بگیرید.
لطفا دقت داشته باشید، شما در هر روز تنها
میتوانید ۳
درخواست ارزیابی حقوقی رایگان ویا ارتباط مستقیم با متخصص ثبت نمایید.
همچنین دقت داشته باشید درصورت عدم انتخاب متخصص، پیام شما برای تمامی متخصصان ارسال شده و ایشان
می توانند ارزیابی خود را از درخواست شما مطرح نمایند.
با سلام
خانمی ۴۰ ساله هستم که تاکنون ازدواج نکرده ام. شاغل هستم. حدود یک سال است که با پدر و مادرم دچار اختلاف شدید شده ام. پدر با اینکه وضع مالی بسیار مناسبی دارد گفته که باید از خانه بروم. آیا پدرم می تواند مرا از خانه بیرون کند؟ شاغل هستم اما با توجه به هزینه های سنگین زندگی در تهران توان اجازه خانه و هزینه های زندگی را ندارم.
بله پدرتان قانونا تکلیفی نسبت به حضانت و نگهداری از شما ندارد.نگهداری فزندان یا همون حضانت اطفال تا سن هفت سالگی با ارجحیت مادر و بعد از آن تا رسیدن به سن بلوغ با پدر است ولی بعد از بلوغ دیگه با خلا قانونی مواجهیم.محاکم خانواده عموما نظرشان این است که بعد از رسیدن به سن بلوغ دیگه خود فرزندان می توانند تصمیم بگیرند که با کدام یک از ابوین زندگی کنند.البته این بحث مال زمانیه که والدین طلاق میگیرن یا جدا از هم زندگی میکنند.طبق قانون حضانت فرزندان تا سن بلوغ هم حق والدین هست هم تکلیف ایشان.اما متاسفانه قانون ما مبتنی بر شرع نگاشته شده است و هیچ تناسبی با عرف و فرهنگ جامعه ما ندارد.فاجعه اینجاست که بعد از بلوغ این تکلیف از والدین ساقط میشود.این در حالیه که سن رشد در حال حاضر ۱۸سال میباشد.بین سن بلوغ تا سن رشد فرزندان هنوز قادر به دخل و تصرف در اموال خود نیستند و این سن برای استقلال اصلا مناسب نیست.طبق قانون سن بلوغ در دختر نه سال قمری ودر پسر پانزده سال قمری هست.قانون هم تکلیف نموده والدین تا سن بلوغ حضانت فرزندان خود را برعهده داشته باشند و بعد از این سن قانون تکلیفی بر ایشان بار نمی کند.تصور کنید پدر و مادری دختر نه ساله خودش را از منزل بیرون کند آیا میتوان طبق قانون علیه چنین والدینی اقدام نمود؟حقیقت این است که در این خصوص با خلا قانونی مواجه هستیم.فرهنگ و عرف جامعه ما سبب بروز مشکل حادی تا به امروز نشده است و والدین غالبا تا حد توان از فرزندان خودشان تا هر سنی مراقبت میکنن ولی این موضوع نباید باعث بشه که قانونگذاران کشورمان به فکر راه حل قانونی نباشند.در شرایط کنونی با قانون فعلی والدین به راحتی میتوانند بعد از رسیدن بچه هایشان به سن بلوغ آنها را به حال خودشان رها کنند.قانون باید راهکاری ارایه بدهد.همین امروز اگه مردم طبق قانون با فرزندان خودشان برخورد کنند با یک مشکل حاد و جدی روبرو خواهیم شد.حتی اگر همان سن رشد را ملاک قرار بدهیم و بگوییم عرف میتواند به عنوان قانون نانوشته این خلا را برای ما پر کند باز در عمل با مشکل مواجه خواهیم شد چون حتی بعد از رسیدن به سن رشد نیز اغلب فرزندان همچنان تحت حضانت والدینشان باقی می مانند این در حالیه که قانونا تکلیفی به نگهداری این افراد از لحاظ قانونی برای والدین وجود ندارد.اگر امروز والدین بخواهند بچه های خود را بعد از سن رشد از منزل بیرون کنند ما با جمعیت کثیری مواجه خواهیم شد که نه شغل و حرفه دارند نه آمادگی مواجه شدن با زندگی مستقل از والدین را دارند.نظام آموزشی کشور ما هم طوری نیست که فرد هیجده ساله را مستقل کند.امروز ما با خانواده هایی مواجهیم که فرزندانشان را تا سنین بسیار بالا همچنان حمایت میکنند.حقیقت این است که پدر شما تا الانم بسیار از خودگذشتگی نموده که شما را تا چهل سالگی پیش خود نگه داشته است.اگر به تکلیف خود در چارچوب قانون عمل میکرد بیش از سه دهه پیش میتوانست شما را از منزل بیرون کند.یعنی در نه سالگی.اونم نه ۹سال شمسی بلکه۹سال قمری.قانون نباید تا این حد با واقعیتها و عرف و فرهنگ رایج بین عموم مردم فاصله داشته باشد.در شرایط امروز آیا کسی میتواند بچه های خودش را بعد از رسیدن به سن بلوغ شرعی از منزل بیرون کند؟آیا نباید قانون این خلاها را پر کند؟اساسا کسی قبول میکند یک دختر بچه ۹ساله بتواند مستقل از والدینش زندگی کند؟!