افراد به دلایل مختلفی ممکن است ممنوع الخروج شوند. گاهی آن ها از ممنوع الخروجی خود اطلاع ندارند و زمانی از این موضوع باخبر می‌شوند که قصد سفر دارند و در فرودگاه هستند.
در این نوشتار موارد زیر بررسی شده است.
- چه افرادی شامل ممنوع الخروجی می‌شوند؟
- مدت زمان ممنوع الخروجی
- ممنوع الخروجی بدهکاران بانکی
- مراحل رفع ممنوع الخروجی
چه افرادی شامل ممنوع الخروجی می‌شوند؟
۵ گروه از افراد برای خروج از مرزهای کشور دچار مشکل می‌شوند:
- بدهکاران قطعی مالیاتی
- بدهکارانی که به موجب صدور حکم قطعی دادگاه یا صدور اجرائیه در اجرای ثبت سازمان ثبت اسناد و املاک، بدهی آن‌ها محرز شده است.
- افرادی که در خارج از ایران به سبب تکدی گری، ولگردی، سرقت، کلاهبرداری و هرعنوان دیگری دارای سوءشهرت باشند.
- کسانی که مسافرت آن‌ها به خارج از کشور به تشخیص مقامات قضایی مخالف مصالح جمهوری اسلامی ایران باشد.
- افرادی که اخذ گذرنامه و خروج از کشور آن‌ها به اراده فرد دیگری مانند پدر، شوهر و… محول شده است.
مدت زمان ممنوع الخروجی ۶ ماه است و چنانچه دادگاه لازم بداند، می‌تواند هر ۶ ماه یک بار آن را تمدید کند؛ این قرار پس از ابلاغ، ظرف مدت ۲۰ روز قابل اعتراض در دادگاه تجدید نظر استان است.
ممنوع الخروجی بدهکاران بانکی
بانک مرکزی، اشخاص عادی و نیز مدیران شرکت‌های دولتی و غیردولتی را که وام یا تسهیلات اعتباری از بانک‌ها دریافت و نسبت به پرداخت اقساط یا بهره، اقدام نکرده‌اند، ممنوع‌الخروج می‌کند.
بانک‌ها به این دلیل که قوانین خاص خود را دارند، به طور مستقیم به اداره گذرنامه، اعلام و حکم ممنوع‌الخروجی فرد را ابلاغ می‌کنند.
اسامی ممنوع‌الخروجی‌ها طی نامه به دادستان اعلام و دادستان آن‌ها را برای ممنوع‌الخروج شدن به اداره گذرنامه ابلاغ می‌کند.
البته در مواردی مثل ارتکاب جرم، چک بلامحل، نپرداختن مهریه و مواردی از این دست، به درخواست شخص ذی‌نفع از مرجع قضایی با دستور مقام قضایی فرد خوانده ممنوع‌الخروج می‌شود؛ البته این اتفاق در صورتی رخ می‌دهد که شرایط لازم و مستندات برای محکومیت فرد کافی باشد.
مراحل رفع ممنوع الخروجی
برای لغو این حکم باید موجبات آن رفع شود؛ مثلا اگر فرد بدهی دارد آن را بپردازد.
همچنین اگر از متهم رفع اتهام شود و تردید شاکی بر فرار مجرم از بین به برود، این حکم لغو می‌شود.
به تقاضای شخص ذی‌نفع و وجود شرایط لازم، حکم رفع ممنوعیت خروج از کشور صادر می‌شود.
هیچ کس را نمی‌توان به عنوان مجازات از حقوق خود محروم کرد، مگر آن که قانون چنین امکانی را در نظر گرفته باشد.
سلب حق خروج شخص از کشور، محرومیتی است که در صورت اجازه قانون و حکم مقام صالح قابل اعمال است.
منع خروج از کشور به صورت قرار صادر می‌شود و هدف از آن جلوگیری از فرار متهم و دسترسی آسان به وی است؛ با این وجود، برای حفظ حقوق شهروندان، امکان اعتراض به ممنوع الخروجی در قوانین پیش‌بینی شده است.
