ان عده الشهور عند الله اثنا عشر شهرا فی کتاب الله یوم خلق السماوات و الارض منها اربعه حرم ذالک الدین القیم فلا تظلموا فیهن انفسکم – شمار ماهها در نزد خدا، در کتاب خدا از آن روز که آسمانها و زمین را بیافریده، دوازده است.
چهار ماه، ماههای حرامند، این است شیوه درست، در آن ماهها بر خویشتن ستم مکنید.
و ما اوتیتم من العلم الا قلیلا – آنچه از علم به شما روزی شده بسیار اندک است.
و نقص شناخت انسان او را مضطر به دین داری نموده است. و با عدم غفلت از این مساله، بسیار روشن است که نمی توانیم دلیل احکام را بیابیم.
عالم دارای اسرار بسیاری است و قسمت اعظم آن در دسترس دانش ما نیست (عالم غیب) و خبری از آن نداریم.
و خداوند بنا بر مصالح و مفاسد احکامی را تشریع می کند، منطقه ای در اطراف کعبه را "حرم” اعلام می کند و حرمت بیشتری برای آن قائل می شود یا زمان خاصی را دارای حرمت بیشتری اعلام می کند. مثل ماه های حرام که احکام و جزئیات خاص خود را دارد.
رجب، محرم، ذیقعده و ذیحجه ماه های حرام هستند.
و با توجه به پیوند شدید روح و جسم در انسان، زمان و مکان در او موثر واقع می شوند و مناسک با توجه به زمان و مکان بیان می شوند. مساله حج، روزه و جهاد و … بعضی از این مناسک هستند. به عنوان مثال جنگ در این ماه ها حرام است:
یسئلونک عن الشهر الحرام قتال فیه قل قتال فیه کبیر؛ تو را از جنگ کردن در ماه حرام می پرسند، بگو: جنگ کردن در آن ماه گناهی بزرگ است.
"تحریم جنگ در این چهار ماه یکی از طرق پایان دادن به جنگهای طویل المده، و وسیلهای برای دعوت به صلح و آرامش بود، زیرا هنگامی که جنگجویان چهار ماه از سال اسلحه را به زمین بگذارند و صدای چکاچک شمشیرها یا صفیر گلوله ها خاموش شود و مجالی برای تفکر و اندیشه به وجود آید احتمال پایان یافتن جنگ بسیار زیاد است.
همیشه ادامه یک کار با شروع مجدد آن پس از خاموشی تفاوت دارد و دومی به مراتب مشکلتر است، فراموش نمیکنیم که در دوران جنگهای بیست ساله ویتنام چه اندازه زحمت میکشیدند تا یک آتش بس بیست و چهار ساعته در آغازسال نو مسیحی یا مانند آن به وجود آورند، ولی اسلام برای پیروان خود در هر سال یک آتش بس چهارماهه اعلام میدارد و این خود نشانه روح صلح طلبی اسلام است.
مساله ماه های حرام بسیار با سابقه است که حداقل از زمان حضرت ابراهیم (ع) بوده است.
قبل از اسلام، مردم جاهل، تغییراتی در این حکم الهی ایجاد می کردند:
انما النسیء زیاده فی الکفر یضل به الذین کفروا یحلونه عاما و یحرمونه عاما لیواطؤا عده ما حرم الله فیحلوا ما حرم الله زین لهم سوء اعمالهم؛ به تاخیرافکندن ماههای حرام، افزونی در کفر است و موجب گمراهی کافران. آنان یک سال آن ماه را حلال میشمردند و یک سال حرام، تا با آن شمار که خدا حرام کرده است توافق یابند، پس آنچه را که خدا حرام کرده حلال میشمارند. کردار ناپسندشان در نظرشان آراسته گردید.
و خود این حکم (حرمت ماه های چهارگانه) می تواند دارای بطونی باشد، که یکی از آن ها را بریتان نقل می کنم.
امام باقر (ع) می فرمایند:
ای ابا حمزه! روشنترین و آشکارترین برهان (امامت ائمه دوازدهگانه) برای کسی که خدای تعالی او را هدایت فرموده گفتار اوست. در قرآن مجید که فرموده: به درستی که عدد ماهها نزد خدا دوازده ماه است روزی که آفرید آسمانها و زمینها را، از آنها چهار ماه حرام است، این است دین استوار، پس ستم نکنید در آنها بر خویشتن؟
و شناسایی ماهها مانند محرم و صفر و ربیع و ماههای پس از آن و همچنین ماههای حرام:
رجب و ذی قعده و ذی حجه و محرم دین محکم خدا نیست چون یهود و نصاری و مجوس و سایر ملتها و همه مخالف و موافق (مذهب) این ماهها را می شناسند، و اسامی آنها را شماره می کنند؛ بلکه آنها امامان و سرپرستان دین خدایند، و مراد از ماههای حرام (در آیه شریفه) امیر المؤمنین علیه السلام است که نام او از نام علی که نام خدا است جدا شده و مشتق است.
همان طور که نام محمد صلی الله علیه و آله از نام محمود خدا مشتق است، و دیگر سه فرزند آن حضرت که نامهای آنها علی است: علی بن الحسین (زین العابدین) و علی بن موسی (الرضا) و علی بن محمد (هادی) و به احترام آن حضرت این نام (علی) از نام خدا جدا شده و مشتق است.
