تفاوت سرقت و خیانت در امانت

در زمان طرح شکایت افراد نمیتوانند به صورت دقیق تشخیص دهند دقیقاً از چه چیزی میخواهند شکایت کنند و این موضوع میتواند به هنگام مراجعه آنها به مراجع قضایی، مشکلاتی به وجود آورد.

این موضوع کاملاً طبیعی است؛ زیرا اشخاص عادی دارای تخصص حقوقی نیستند که بتوانند تفاوت میان این جرایم را تشخیص دهند؛ در این مقاله برایتان از تفاوت های سرقت و خیانت در امانت میگوییم.

سرقت، خیانت در امانت، کلاهبرداری و انتقال مال غیر از جمله جرایمی هستند که در میان مردم عادی که تخصص حقوقی ندارند، نامشان به اشتباه بهجای همدیگر به کار برده میشود.

برای مثال شاید شما هم بارها شنیده و یا دیده باشید که اشخاص هر ضرر و زیان مالی را که متوجه آنها میشود، کلاهبرداری مینامند.

شباهت سرقت و خیانت در امانت

جرم سرقت و خیانت در امانت در کنار کلاهبرداری از مهمترین جرایمی هستند که موضوع آنها مال میباشد و از این رو به آنها جرایم علیه اموال گفته میشود؛ به عبارت بهتر، این دسته از جرایم اموال و مالکیت افراد جامعه را تحتالشعاع قرار داده و به آن صدمه میزنند، به همین خاطر هم هست که هیچگاه نمیتوان به ربودن انسان سرقت گفت؛ زیرا انسان، مال نیست.

از این رو قانونگذار نیز از آن به عنوان آدمربایی تعبیر کرده است؛ بنابراین، در هر دوی این جرایم، اموال و مالکیت انسان تحت تأثیر قرار میگیرد.

این مهمترین شباهت میان سرقت و خیانت در امانت است، اما تفاوتهای این دو جرم، بیش از شباهتهای آنهاست. در ادامه به مهمترین این تفاوتها اشاره خواهیم نمود.

تفاوتهای سرقت و خیانت در امانت

قانون مجازات اسلامی سرقت را به «ربودن مال غیر» تعریف نموده است.

در ربودن، سارق بدون رضایت مالک مال اموال او را با قهر و غلبه از تصرف او خارج میکند. بنابراین، در سرقت ضرورت دارد که مال، قابل نقل و انتقال فیزیکی باشد؛ یعنی بتوان آن را از جایی به جای دیگر انتقال داد؛ بنابراین نمیتوان گفت که الف، خانه ب را سرقت کردهاست بلکه صرفاً میتوان گفت که او وسایل خانه ب را سرقت کرده است.

زیرا خانه اگرچه قابل جابه جایی نیست، امّا وسایل آن قابل جابهجایی میباشد، این در حالی است که خیانت در امانت میتواند نسبت به اموالی که قابلیت جابهجایی ندارد، مانند خانه و زمین هم اتفاق بیفتد.

در خیانت در امانت همانطور که از نام آن پیداست، یک رابطه امانی میان مجرم و بزه دیده وجود دارد؛ یعنی الف اموال خود را با رضایت و به صورت امانت در اختیار ب میگذارد و آنها توافق میکنند که الف در زمان مشخصی این مال را به او بازگرداند یا از آن در راه معینی استفاده کند، اما الف به این توافق و رابطهی امانی پایبند نمیماند و بر خلاف آن عمل میکند.

در این حالت میتوان گفت که خیانت در امانت تحقق پیدا کرده است. این نکته باید مورد توجه قرار گیرد که رابطه ی امانی به صورتهای مختلفی میتواند ایجاد شود؛ برای مثال وکالت، اجاره، قرارداد امانت یا رهن باعث ایجاد رابطه ی امانی میشود.

این در حالی است که در سرقت، از قبل هیچ رابطه ی امانی بین سارق و کسی که مال او به سرقت رفته، وجود ندارد و سارق بدون رضایت دیگران و حتی گاهی با توسل به زور، اموال آنها را از تصرفشان خارج میکند.

بنابراین، اگر شخصی اتومبیل دیگری را سرقت کند و سپس با آن تصادف نماید، مالک اتومبیل نمیتواند به عنوان خیانت در امانت از سارق اتومبیل شکایت کند؛ زیرا از بین رفتن اتومبیل پس از سرقت صورت گرفته است.

او در این حالت میتواند به خاطر سرقت از این شخص شکایت کند و از دادگاه بخواهد که این شخص را به بازگرداندن مثل آن اتومبیل و یا قیمت آن، محکوم کند؛ در همین مثال اگر شخصی اتومبیل خود را به دیگری امانت دهد و امین که اتومبیل را در اختیار دارد، آن را به عمد تلف کند و از بین ببرد، مرتکب خیانت در امانت شده است.

تفاوت مهم دیگر آن است که بر خلاف سرقت که در آن رفتار مجرمانه (یعنی رفتاری که با آن جرم تحقق پیدا میکند) ربودن میباشد، جرم خیانت در با یکی از رفتارهای زیر واقع میشود؛ یعنی اگر امین هر یک از رفتارهای زیر را نسبت به مالی که نزد او است انجام دهد، مرتکب جرم خیانت در امانت شده است:

• استعمال (به این معنا که مال امانی را به شیوه ای غیر از آنچه مورد توافق بوده، بهضرر مالک مورد استفاده قرار دهد.)
• تصاحب (یعنی اینکه امین با مال امانی همانند مالک برخورد کند. مانند اینکه مستأجر، مالی را که اجاره کرده است، به دیگری بفروشد.)
• تلف کردن (یعنی از بین بردن مال امانی)
• مفقود کردن

تفاوت دیگری که بین سرقت و خیانت در امانت وجود دارد این است که سرقت فقط در مورد چیزی قابل تحقق است که ارزش اقتصادی داشته و به عبارت بهتر، قابل خرید و فروش باشد، ولی برای تحقق خیانت در امانت، چنین شرطی وجود ندارد؛ مثلاً ممکن است شخصی سندی را به دیگری بسپارد و امین آن را پاره یا گم کند. پس رفتار مجرمانه در خیانت در امانت میتواند در مورد یک مال یا نوشته و اسنادی مانند چک یا سفته و… واقع شود، ولی در سرقت حتما باید احراز شود که سندی که به سرقت رفته است، از حیث عرفی ارزش اقتصادی دارد.