پس از طرح پرونده کیفری در دادسرا و اتمام پروسه تحقیقات مقدماتی، بازپرس یا دادیار بنابه مستندات موجود در پرونده اقدام به صدور سه قرار نهایی میکنند که به شرح زیر است:
- موقوفی تعقیب:
این قرار به جهات قانونی که در ماده ۱۳ قانون آیین دادرسی کیفری بیان شده است، صادر می شود.
این جهات عبارتند از: گذشت شاکی در جرایم قابل گذشت، فوت متهم، عفو، مرور زمان، نسخ مجازات، توبه مجرم و اعتبار امر مختوم.
- قرار منع تعقیب:
این قرار با توجه به ماده ۲۶۵ قانون آیین دادرسی کیفری در مواردی صادر می شود که یا رفتار ارتکابی جرم‌نباشد یا ادله برای انتساب جرم به متهم کافی نباشد.
- قرار جلب به دادرسی:
این قرار با توجه به ماده ۲۶۵ قانون آیین دادرسی کیفری در مواردی صادر میشود که بنا به عقیده بازپرس یا دادیار مجرمیت متهم ثابت شده باشد.
این قرار پس از تایید دادستان به کیفرخواست تبدیل شده و پرونده به دادگاه صالح ارسال میشه.
باتوجه به مقدمات فوق نکات زیر قابل ذکر است:
- کلیه قرارهای نهایی صادره توسط دادیار و بازپرس باید به تایید دادستان برسد؛ در صورت اختلاف بین دادیار و دادستان نظر دادستان لازم الاتباع هست و در صورت اختلاف بین بازپرس و دادستان حل اختلاف با دادگاه هست.
- قرارهای منع و موقوفی تعقیب با توجه به بند الف ماده ۲۷۰ قانون آیین دادرسی کیفری ظرف ده روز از تاریخ ابلاغ قابل اعتراض توسط شاکی است.
- اگر قرار منع تعقیب به دلیل فقدان ادله صادر شده باشد، پس از قطعیت،در صورتی که ادله جدید کشف شود با توجه به ماده ۲۷۸ قانون آیین دادرسی کیفری، با نظر دادستان فقط یکبار دیگر قابلیت تعقیب وجود دارد و اگر این قرار در دادگاه قطعی شده باشد با درخواست دادستان و اجازه دادگاه صالح امکان تعقیب مجدد وجود دارد.
