بسیار پیش آمده که افراد به دلیل ضعف در هنگام تقابل و رویارویی مستقیم با حریفان متوسل به راه هایی خلاف عرف و اخلاق و قانون به منظور تسلیم کردن رقبای خود می شوند.
به عبارتی دیگر زمانی که فردی تاب توان و قدرت مقابله رو در روی با حریف خود را ندارد و یا زمانی که فردی پایین دست از اطاعت امر خلاف قانون مقام بالا دستی خود امتناع می ورزد، با درست کردن پاپوش برای وی، سعی در تخریب و زمین گیر کردن وی می کنند.
ماده ۶۹۹ از کتاب پنجم قانون مجازات اسلامی بیان مقرر می دارد:
"هر کس عالما عامدا به قصد متهم نمودن دیگری آلات و ادوات جرم یا اشیای را که یافت شدن آن در تصرف یک نفر موجب اتهام او می گردد، بدون اطلاع آن شخص در منزل یا محل کسب یا جیب یا اشیایی که متعلق به اوست بگذارد یا مخفی نماید یا به نحوی متعلق به او قلمداد نماید و در اثر این عمل شخص مزبور تعقیب شود، پس از صدور قرار منع تعقیب و یا اعلام برائت قطعی آن شخص، مرتکب به حبس از شش ماه تا سه سال و یا تا هفتاد و چهار ضربه شلاق محکوم می شود".
در خصوص این ماده نکاتی را به اختصار بیان می نماییم.
عنوان مجرمانه قانونی برای عمل پاپوش درست کردن برای افراد، افترای عملی است.
افترای عملی جرمی است مقید به وسیله؛ به عبارتی، اگر کسی به قصد متهم نمودن دیگری وسیله ای در خانه یا جیب او قرار دهد، ولی در واقع وسیله مزبور جزو آلات و ادوات جرم نباشد مشول حکم قانونی افترای عملی نخواهد بود.
افترای عملی جرمی مقید به نتیجه نیز می باشد، لذا چنانچه وسیله ای که طبق قانون داشتن آن جرم محسوب می گردد را متعلق به دیگری نشان دهیم، بزه دیده باید حتما تحت تعقیب قرار گیرد؛ بنابراین چنانچه وی مورد تعقیب قرار نگیرد عمل از شمول ماده موصوف خارج است.
افترای عملی با استفاده از هر شیء یا وسیله ای که داشتن و نگهداری آن طبق قانون جرم محسوب می گردد، واقع می شود.
شروط اصلی تحقق جرم افترای عملی به شرح زیر خواهد بود:
- داشتن سوء نیت عام برای مرتکب، به عبارتی دیگر وی باید سوء نیت عام در گذاردن و مخفی کردن آلات و ادوات جرم یا اشیایی که یافت شدن آن در تصرف یک نفر موجب اتهام او می گردد، داشته باشد.
- داشتن سوء نیت خاص، به عبارتی دیگر مرتکب قصد متهم نمودن دیگری را داشته باشد و این اعمال را عالمانه و آگاهانه و از روی عمد انجام داده باشد.
- بزه دیده یا همان شخصی که مورد افترای عملی واقع می شود، باید از این اعمال ارتکابی بی اطلاع باشد.
زمانی بزه دیده یا متضرر از جرم افترای عملی می تواند از امتیازات مقرر در این ماده به منظور تحت تعقیب قرار دادن اتهام زنندگان به خود استفاده کند که قرار منع تعقیب و یا اعلام برائت قطعی از وی صادر شده باشد؛ به عبارتی، صدور قرار منع تعقیب یا اعلام برائت قطعی متهم برای تحقق جرم ضرورت دارد.
مجرم نشان داندن افراد به وسیله جاساز کردن مواد مخدر، از موارد تشدید مجازات خواهد بود.
براساس ماده ۲۶ قانون مبارزه با موادمخدر، هر کس به قصد متهم کردن دیگران، مواد مخدر یا روانگردان‌‌های صنعتی غیردارویی و یا ابزار استفاده آن را در محلی قرار دهد، به حداکثر مجازات همان جرم محکوم می‌شود و براساس ماده ۲۷ قانون مذکور اگر شخصی دیگران را برای تعقیب در مراجع قضایی، عملا و برخلاف واقعیت، متهم به جرائم مواد مخدر کند، به ۲۰تا ۷۴ ضربه شلاق محکوم می‌شود.
همچنین براساس ماده ۳۰ قانون مذکور،وسایل نقلیه‌ای که مواد مخدر یا روانگردان صنعتی غیردارویی شناخته می‌شوند، به نفع دولت ضبط و با تصویب ستاد مبارزه با مواد مخدر در اختیار سازمان کشف‌کننده قرار می‌گیرد.
اگر حمل این مواد بدون اجازه و اطلاع مالک وسیله نقلیه انجام شده باشد، وسیله نقلیه به مالک آن پس داده می‌شود.
براساس تبصره این ماده،همه افرادی که به هر نحوی اقدام به ساخت یا جاسازی برای حمل این مواد در وسایل نقلیه می‌کنند، در صورت وقوع جرم به عنوان معاون جرم و در غیر این صورت از سه تا شش ماه حبس و حسب مورد از ۱۰ میلیون ریال تا ۵۰ میلیون ریال جریمه نقدی محکوم می‌شوند.
